10 Eylül 2009 Perşembe

. . . . . . . . !




Yine hüzün hükmediyor hecelerime. Ruhum bedenimi kontrol edemiyor ellerim tutmuyor ve gözlerim görmüyor. Kimseyi tanıyamıyorum… Herkes bana yabancı ve uzak artık. Anlamsız acılar çekiyorum ve kimim kimsem yokmuş gibi hissediyorum.

Sokaklarda dolaşamıyorum artık. Etrafı seyretmekle yetiniyorum. Durumum çok kötü ve yaşama ümidimi kaybettim. Bazen soruyorum kendime “bu çaresizlik neden?”diye ama cevap veremiyorum. Artık bedenime hükmedemiyorum ama sonumu görebiliyorum. Sevgiden ve sevgiliden uzak yalan bir dünya bir de ben tabiî ki.

Bu karamsarlık ne kadar sürer bilmiyorum. Hiçbir şeyi hak etmediğimi düşünüyorum. Son deminde hayatın huzura kapamak istiyorum gözlerimi… yalan olmayan üç şey biliyorum. Beklide şuan beni ayakta tutan üç şey: biri sen biri dostluk diğeriyse hayallerim. İçlerinde yalan ve pislik olmayan üç şey. İşte bu üçünü biliyorum…


Bedenime hükmedemiyorum
Ruhum acı çekiyor.
Kendime karşı koyamıyorum
Sensizlik canımı yakıyor.
***
Yalnızlık çalıyor kapımı yine
Sensindir diye kapıya koşuyorum
İçimdeki sensizlikten kurtulamıyorum yine
Kendime bir derman bulamıyorum
***
Ruhumu bırakıyorum ellerine
Huzura gözlerimi kapatıyorum
Sensiz geçen tüm günlerime
Uzun bir bölüm daha ekliyorum
***
Hiçbir şey yapamıyorum bugünlerde
Sensizliğe alıştırıyorum kendimi
Düşman gözlerin önlerinde
Ölüme bırakıyorum bedenimi…

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder